در جمع های خوب بودن همیشه خوب نیست همیشه هم بد نیست.

بد نبودنش که همراه بودن با خوب هاست و این مشخص است.

سعی کردن در شدن مثل آنها.

همراه فکر و عمل آن ها شدن.

خوب نبودنش این است که خوبی شان آدمِ غیر تحلیلی را درگیر خود می کند.

درگیر ضعف هایی که می تواند با کنارِ خوب ها بودن، ترمیم شود اما پررنگ که می شود دیگر این آدمِ غیر حلالِ مساله، نمی تواند از پسش بربیاید.

باید مراقب بود.

همه ضعف دارند. بعضی از ضعف ها ناشی از مشغله هاست و برخی ناشی از ناتوانی ها.

اولین نوع ضعف با برنامه ریزی و سعی در عملِ ولو کم حل می شود.

دومی اما با استمرار ایمان می شود حل شود. ایمان به پوشانده شدنِ این ناتوانی ها توسط کامل تر ها.

آن هم راه دارد و این است که سرت به کار خودت باشد و از مقایسه بپرهیزی. حتی مطلق آن!

خودت را شاهد درون کنی و شاهدِ درون را شاهدِ بیرونِ خود.

اینگونه یکی همیشه مراقبت است و همرات تا رسیدن به مقاصد.

برای جمع خوب را با خوب و بدش باید جان داد!

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

^{سوره مبارکه محمد مصطفیصلی الله علیه و آله}